Σου πουλάω φόβο για να αγοράσεις ελπίδα.

ετά από τόσο καιρό στην πιάτσα (λέμε τώρα), αυτό που κατάλαβα είναι πως η ελπίδα έχει τιμή, αλλά η τιμή της εκτοξεύεται αν πριν από αυτή πουλήσεις "λίγο" φόβο.

Αυτά τα δυο τελικά κάνουν ένα απίστευτο ντουέτο, τύφλα να έχουν τα κλασικά ντουέτα, δηλαδή του τύπου... καρπούζι & φέτα, ουίσκι & σόδα, σύκα & παρμεζάνα, πίτσα & κοκακόλα κ.α.

Οι καιροί λοιπόν επιτρέπουν και επιβάλουν αγοροπωλησίες τέτοιων αγαθών και το επιτρέπουν διότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον στην "αγορά" (για να είμαστε και μέσα στο πνεύμα).

ι έμποροι λοιπόν της ελπίδας γνωρίζοντας την αύξηση της τιμής της, ξεπουλάνε πρώτα τον φόβο.
Μετά από αυτό ξέρουν πολύ καλά πως αλλόφρων ο κόσμος θα ψάχνει αυτή που πεθαίνει ΠΑΝΤΑ τελευταία για να την πληρώσει όσο όσο.
Τα τσακάλια (κυριολεκτικά) της αγοράς, δεν είναι ΤΟΣΟ αφελή ώστε να ρίξουν όλη την ποσότητα ελπίδας στην πιάτσα όπως έκαναν με τον φόβο (δεν θέλουν επ ουδενί να προκαλέσουν "υστερία ελπίδας", αντιθέτως, αυτό ήταν πολύ ωφέλιμο όταν αφορούσε τον φόβο. Εξάλλου θα έπεφτε και η τιμή της αν το έκαναν). 
Προτιμούν τις μικρές δόσεις για να έχουν το πάνω χέρι στην "ανακούφιση" του πόπολου.
Το δε πόπολο, ξεχνάει με τόση ευκολία το δήμιο που του προκάλεσε τον φόβο και με ελαφρά την καρδία γεύεται κάθε σταγόνα από το ακριβό νέκταρ που ο ίδιος του προσφέρει.
Δεν απέχει δε και πολύ από το να γονατίσει (το πόπολο) μπροστά στον ίδιο του τον δήμιο και να του φιλήσει χέρια και πόδια ευγνωμονώντας τον για την "σωτηρία" του!  
Σε ένα τέτοιο κόσμο, με αντικρουόμενες έννοιες, ξημερώνει και βραδιάζει πάντα στον ίδιο τον σκοπό (που λέει και το λαϊκό άσμα) και αν είναι να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, αυτό θα ήταν πως η διάθεση του πόπολου είναι να συγχωρεί κάθε δήμιο που το σφάζει αρκεί να το κάνει ανώδυνα. 
Και το χειρότερο όλων είναι πως ο δήμιος το ξέρει ΠΟΛΥ καλά αυτό!

... Καλή σας διασκέδαση.